Drullustuðlar eru misjafnlega háir hjá fólki. Ég myndi aldrei kalla sjálfa mig snyrtipinna, en finn samt að með árunum lækkar þessi drullustuðull og lætur mér líða frekar illa ef það er langt síðan ég hef geta tekið húsið í gegn. Börnin mín hafa frekar háan slíkan stuðul og ég hef ekki mikið verið að skipta mér af herbergjunum þeirra, reglan hefur verið sú að ef það er hreint á einhverjum tímapunkti á laugardegi, þá fá þau 100 kall fyrir nammi. Helgarnar undanfarið hafa hinvegar verið frekar ódæmigerðar, og þau hafa geta komist yfir þónokkurt sælgæti, án þess að þurfa þennan vesæla 100 kall frá mér. ...herbergin hafa semsagt ekki verið þrifin almennilega síðan á jólum. Setningar eins og "til hvers, það kemur hvort eð er strax drasl aftur", "ég nenni því ekki", "geri það á eftir" ...hefur oft heyrst á þessu heimili.

...en eins og ég sagði, allir hafa sinn þröskuld og hljóta að fá nóg einhverntíman. Einmitt þetta gerðist hjá Ynju í gær. Þegar hún var að fara að sofa sá hún tvær silfurskottur skjótast um á gólfinu hjá sér, og var allskostar ekki ánægð með þessa litlu gesti. Ég benti henni á að við hefðum nokkrum sinnum séð silfurskottur hérna inni og það hafi alltaf verið inni hjá henni, og að það sé mun líklegra að skordýr hreyðri um sig þar sem það er nóg af drasli á gólfinu til að gæða sér á. Ynja var heldur en ekki sjokkeruð og við þrifum herbergið saman, hátt og lágt, skúruðum og spreyjuðum svo smáræði af skordýraeitri í hornin í herberginu. ...allt annað líf.

Svo var það Óðinn, ég vissi að ég yrði nú að hjálpa honum líka fyrst ég var búin að hjálpa Ynju. Við þrifum herbergið, flokkuðum og röðuðum (...mamman kannski dulítið meira en drengurinn), svo herbergið var alveg glansandi fínt á eftir. Þegar ég var svo að klára að skúra kemur kappinn labbandi, stoltur á svip með veskið sitt, réttir mér 100 kall og segir: "þú ert nú svo dugleg að þú ættir að fá einhver verðlaun".

...að sjálfsögðu þáði ég 100 kallinn frá stórlaxinum, og ætla svo sannarlega að kaupa nammi fyrir hann á eftir :D